دنیای این روزای من...
مهمون حرفای دلم هستی ... واقعیت درونم رو اینجا مینویسم...برای عبور از اون کاملا آزادی... خوش اومدی رفیق.دنیای این روزای من...
مهمون حرفای دلم هستی ... واقعیت درونم رو اینجا مینویسم...برای عبور از اون کاملا آزادی... خوش اومدی رفیق.روزانهها
همهجدیدترین یادداشتها
همه- آن لحظه خبر شوی که ویران شده ای... *
- سردی آغوش تو!
- نه من خانه ای ندارم...سقفی نمانده است.*
- شروعِ فصلِ بی رحم تنهاییست...
- دل نهادم به صبوری که جز این چاره ندارم...
- بشتاب...
- من هم یکی از جرم های روزگارم*
- آخرین روز بهار 92 ( بهار من گذشته شاید ... )
- ای عشق! دیگر برای نجاتِ جهانْ کفایت نمیکنی انگار...
- هر چه باداباد...
- باید تظاهر کنم حالم خوب است ...
- درد...
- نازنین بی قرار / از فریب روزگار / خم به ابروت نیار...
- ای دیریافته با تو سخن میگویم...*
- یه زن...
- می نویسم ...می نویسم از تو تا تن کاغذ من جا دارد...
- دلکم...
- و اما عشق...
- روزی با هم پرواز خواهیم کرد...
- بزرگداشت حضرت حافظ...
بایگانی
- خرداد 1393 1
- اردیبهشت 1393 3
- فروردین 1393 1
- مرداد 1392 1
- تیر 1392 1
- خرداد 1392 3
- فروردین 1392 1
- بهمن 1391 3
- دی 1391 1
- آذر 1391 2
- آبان 1391 2
- مهر 1391 1
- شهریور 1391 2
- مرداد 1391 5
- تیر 1391 7
- خرداد 1391 17
- اردیبهشت 1391 39
- فروردین 1391 48
آمار : 55941 بازدید
Powered by Blogsky
اینچنین سوختم...
دریا با این همه آب
رودخانه با این همه آب
تنگ بلور حتی...
با این همه آب
رخصت نمی دهد، این همه آب
تا بنگریم که
ماهی ها چگونه می گریند؟...*
پ.ن ) مثل شمع ،سوختنِ بیصدا رو دوست دارم... اما بی عشق نمیشه...
* بیژن نجدی
یه زن
پنج‌شنبه 7 اردیبهشت‌ماه سال 1391 ساعت 09:26 ب.ظ
قلابت را بدون طعمه بینداز ؛ اینجا پراز ماهی هایی ست که مدتها از زندگی سیرند .
سلام
میشناسمشون... باهاشون هم دردم... بدون قلاب هم اسیرم.
بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم ، فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو در اندازیم.
شاعر در جای دیگر می گوید :
عمر گران می گذرد خواهی نخواهی ، سعی برآن کن نرود رو به تباهی.
خلاصه که دوس ندارم ببینم دوستی اینجا ناامید و مستاصل از روزگاره ؛ خدای نکرده پیر که نیستی ، نبینم حرفای آدمای دل مرده رو بزنی ، امیدوار باش و مث بچه ها کنجکاو و سمج باش و وقتی زمین خوردی زود بلند شو ،اهمیت نده که کی نگاه کرد که زمین خوردی تا هیچ وقت سرد نشی و همیشه از همه چی و حتی از کوچکترین چیزها شاد شی و لذت زنده بودن را بچشی.
در آخر شاعر می گه:
آدما اگه می دونستن فرصت با هم بودنشان محدود است ، دوست داشتن هایشان نامحدود می شد؛
و در جای دیگر اون یکی شاعر میگه :
بیا تا قدر یکدیگر بدانیم که شاید فردا اینجا نمانیم.
امیدوارم کمی تونسته باشم بوجد بیارمتون.
در پناه حق باشید.
سلام
ممنونم از حضورتون و کامنت پرارزشتون...
و ممنونم از اینکه حال و حس دیگران براتون اهمیت داره.
پیر که نه اما خیلی هم جوون نیستم... راستش به سن اعتقادی ندارم... سنمون بر اساس تجربیاتمون بایست سنجیده شه... و دلمون.
شعرهای زیبایی رو انتخاب کردین که واسم خیلی پرارزش بودن و البته موثر.
سپاس مهربان.
بختیار باشین.
در پناه خداوند.
ممنون میشم بحث رو ادامه بدین.
سلام
چشم... حتما... البته بحث بلاگ شما رو دیگه؟