حرف که می‌زنی انگار
سوسنی در صدایت راه می‌رود
حرف بزن
میخواهم صدایت را بشنوم
تو باغبان صدایت بودی
و خنده‌ات دسته کبوتران سفیدی
که به یکباره پرواز می‌کنند .
تو را دوست دارم
چون صدای اذان در سپیده دم
چون راهی که به خواب منتهی می‌شود
ترا دوست دارم
چون آخرین بسته سیگاری در تبعید...
پ.ن1) تک تک کلمات این متن رو دوست دارم... لطفا دقیق بخوونینش.
پ.ن2) غلامرضا بروسان نویسنده ی این اثر زیبا متاسفانه به همراه همسر هنرمندشون
الهام اسلامی و دختر خردسالشون لیلی از دنیا رفتن... روحشون شاد .
سلام
خوندمش
متنش یه جوری بود. با بقیه متنا فرق داشت.
راستی یه نگاه سطحی به مطالب بلاگتون انداختم؛ جالب بود. به داشتن همچین احساسی باید به خود بالید.
موفق باشید.
سلام
دوست دارم خیلی این متن رو...
ممنونم از وقتی که واسم گذاشتین.
سپاس بزرگوار.
سلامت باشین.
سلام
گذشته الزاما" همیشه بد نیست
خوبه که گاهی آدم به پشت سرش هم نگاه کنه و درس بگیره
مطمئن باش وقتی به دستت نگاه میکنی و یادگاری از
عزیزی را میبینی که دیگه نیست
حس خوبی بهت دست میده.
که حداقل چیزی هست که تو رو یاد اون بندازه.
سلام
درست میفرمایین... بعضی از خاطرات گذشته زیباست... اما همون خاطرات زیبا هم وقتی بدونیم دیگه تکرار نمیشن... زجرآورن...
البته به حس شما احترام میذارم... واقعا زیباست.
شاد باشین رفیق.
چونان چپق دم غروبی دشت...
سلام
پس خوب خوندینش...
حرف بزن... میخواهم صدایت را بشنوم...
خیلی متن زیبایی بود ...
خدا رحمتشون کنه
سلام
منهم خیلی این متن رو دوست داشتم...
آمین.
مرسی که هستین رفیق.
کلا قشنگ بود
ولی یک مقدار تو تحلیلش میوندم
سلام
اوهووم... قشنگ و عاشقانه...
جدی نمیفرمایین؟ چرااا؟
سلام دوست عزیز متن خوندم به عقیده ی من اون قسمتش که خنده معشوق و به پرواز دسته جمعی کبوترهای سفید تشبیه کرده خیلی جدید و نو و زیبا و ملموس بود
سلام
ممنونم که خوب خوندینش... شما با دید هنری که دارین حتما نظرتون درسته...
منهم خیلی دوستش دارم.
درود
چه توصیف زیبایی دارد
ممنون .
سلام
واقعا زیباست شنگ عزیز...
منهم دوستش دارم
ممنونم از حضورتون.
یه جوری
سلام
چه جوری یعنی؟ :(
مست آمدم ای پیـــر که مستـــانه بمیــرم مستـــانه در این گـــوشـــه ی میـــخانه بمیـرم
درویشــــــــم و بگــــذار قلـنـــــدر منـشــــانه کاکل همه افشان به ســـر شــانه بمیــــرم
میخانه به دور ســـــــر من چــــرخد و اینـــم پیـــمــان که به چــرخیــــــدن پیمانه بمیــرم
من بلبــــل عشـــاق به دامی نشـــــوم رام در دام تو هــــم بی طــمــــع دانه بمیـــــــرم
شمعی و طواف حرمی بود که می خواست پروانـه بــزایــم مــن و پــروانـه بمیــــــــــــــرم
مــن در یتیــمـــــم صدفـــم سیــنه دریاست بگذار یتـیـــمانه و دردانــه بمیــــــــــــــــــــرم
بیـگانـه شــمـــردند مـــرا در وطن خـــویــش تا بی وطن و از هـمـــه بیــــگانه بمیــــــــرم
گو نی زن میــخــانه بـگــــو جــان به لب آور تا با تـــب و لب بــــــر لب جــانــانه بمیـــــرم
آن ســـلســــله ی زلـف که زنار دلـــــم بــــــود در گردنـــــم آویز که دیــــــوانه بمیــــــــــــــرم
ایـن دیـر مغـان ته چــک ایران قدیـــــم است اینجاست که من بی چک و بی چانه بمیرم
در زنــدگی افســـانه شـــدم در هـــمه آفاق بگذار که در مرگ هــــم افســــانه بمیــــــرم
در گوشـــه ی کاشـــانه بســـی سوختـــم اما آن شمــع نبــــودم که به کاشـــــــانه بمیرم
سلام
چقدر زیباست...
این شعر زیبای استاد شهریار رو خیلی دوست دارم...
ممنونم ازتون.