دغدغه ی آزار دهنده ی ذهنم...

در واقع زمانی که عشقی را آغاز میکنیم ،

تجربه و عقلمان به ما میگویند:

" روزی میرسد که ما به دلداری که امروز فقط به اندیشه ی او زنده ایم

همان اندازه بی اعتنا می شویم که امروز به هرکسی جز او هستیم..."

روزی نامش را می شنویم و دیگر دچار هیچ لذت دردآلودی نمیشویم...

خطش را میخوانیم و دیگر نمیلرزیم،

در خیابان راهمان را کج نمیکنیم تا او را ببینیم ،

به او بر میخوریم و دست و پا گم نمیکنیم...

به او دست می یابیم و از خود بی خود نمیشویم...

آنگاه این آگاهیِ بی تردیدِ آینده بر غمِ این حسِ بی اساس اما نیرومند

که شاید او را همواره دوست داشته باشم ما را به گریه می اندازد.