یه قانونی هست که میگه تا قبل از اینکه پرواز کنی
هرچقدر خواستی بترس ،
فکر کن ،شک کن ، دودل شو ، پشیمون شو ...
اما وقتی پریدی اگه وسط راه پشیمون شدی ، بازی رو باختی.
باید پر باز کرد و بی ترس و دغدغه پرید و اوج گرفت...
چه لذتی داره اگه هم پروازت پرِ پروازت باشه...
براتون هم پروازی الهی و ابدی آرزو میکنم.
بی آشیانه را شوقِ ماندن نیست
سنگ بر زمین انداز
من خود پریده ام...
پ.ن1) پُرِ حرفم ، اما حتی توان توضیح ندارم...
خودمو توی شرایطی به ناگزیر میبینم که احساس بدی بهم میده...
میخوام گُم شم... میخوام نباشم...میخوام بخوابم و دیگه....
حداقل میخوام زمان سریع بگذره.... کم تحمل شدم...
خدا کنه که تا بیچارگی فاصله م زیاد باشه....