واست بیتابم و بیخوابم... میدونی دلتنگم!

عقربه های ساعت، پنج و نیم صبح رو نشون میده. هیچ صدایی نمیاد،

به جز صدای پر سر و صدای سکوت...

اگه زندگی ام مثل آدمیزاد بود، باید با یک خواب خوب، خستگی رو از تنم بیرون

کرده و تا ساعتی دیگه برای شروع روزی تازه، آماده می شدم.

برای شروع روزی تازه، آماده میشم...

اما تا دقایقی دیگه، خواب به چشمام میاد و روشن شدن هوا، چه عذابی رو با

خودش به همراه میاره.

" آی شب زنده دارها! آی بیخوابها !

فقط شما می دونید چی میگم و چه می کشم".

فردایی که تویی.......

این عاشقانه ی زنی ست که تمام دلتنگی ها و نبودن ها را تاب می آورد؛

با این امید:

شاید فردا...روز دیگری باشد...

وگرنه به من بگو ، چگونه تاب آورم

این جهان تنگ را؟...